Reisblog Japan

Zaterdag 15 april, onze groep is al niet meer volledig. We missen Mona, Aya en Walter… Zo spijtig dat ze vroeger moesten vertrekken. En vandaag moeten we in de namiddag ook afscheid nemen van de familie Gils, vervloekte KLM die ons reis-einde zo beïnvloed heeft. Ondanks dat is het wel een memorabele dag, met Hiroshima peace memorial museum en park als hoogtepunt. Een verslag…

Als we onze ogen ’s morgens opendoen hebben we vanuit ons bed in het Grand Prince hotel een prachtig uitzicht over de Aki-baai. We ontbijten met hetzelfde weids panorama op de 23e verdieping met een uitgebreid ontbijtbuffet. De meesten houden het continentaal, Filip durft wel een groen bamboe omelet te bestellen, heel lekker vindt hij, al ziet het er niet uit.

Na het ontbijt leveren we de bagage af aan het onthaal en ondertussen vertrouwd met de Japanse efficiëntie, zijn we er zeker van dat we die in de late namiddag kunnen oppikken aan het treinstation. We nemen de bus richting Hiroshima centrum. Eerst bezoeken we het ‘Hiroshima peace memorial museum’ met onze groep en we worden meteen ondergedompeld in de gruwel van de 2e wereldoorlog. Alles wordt heel visueel en levensecht uitgebeeld over de atoombom die op de stad viel op 6 augustus 1945.

De kinderen zijn enorm onder de indruk, sommigen worden heel stil, anderen blijven duizenden vragen stellen en kunnen zoveel horror moeilijk bevatten. Vooral het tafereel waar een paar kinderen worden uitgebeeld die weglopen van de atoombom terwijl de flarden vel van hun lichaam vallen, gesmolten door de hitte van de inslag, blijft nazinderen.

Ook het verhaal van het meisje Sadako Sasaki is beklijvend, een Japans meisje dat ten tijde van het afwerpen van de atoombom op Hiroshima 1,5 kilometer van het epicentrum woonde. Ze overleefde in eerste instantie de vuurzee na het tot ontsteking brengen van de Amerikaanse atoombom op haar stad. Ze was toen pas 2 jaar oud maar leek verder gezond op te groeien. Op 11 jaar diagnosticeerden artsen  leukemie bij haar; deze ziekte liep zij op als gevolg van blootstelling aan de straling van de atoombom. Ze wou zo graag genezen en een goede vriendin van Sasaki vertelde haar een Japanse legende dat iedereen die 1000 papieren origami kraanvogels vouwt een wens mag doen. Ze is spijtig genoeg toch overleden en voor haar is er een speciaal monument gezet in het park, waar nog steeds kinderen van over heel de wereld papieren kraanvogels naartoe sturen om een vredesboodschap uit te zenden.

Na het museum wandelen we stil peinzend door het mooie, serene park langs de verschillende monumenten, er is een vuur dat blijft branden tot er vrede is in de wereld, er is een vredesgong, een vredesgodin en het vredesmonument, het enige gebouw dat overeind gebleven is nadat de atoombom insloeg. De Japanners hebben dit laten staan als gedenkteken en onaangeroerd gelaten.

We wandelen dan het moderne centrum van Hiroshima in en worden terug gekatapulteerd in het heden door de drukke en kleurrijke winkelstraten. Er hangt een meer losse en uitgelaten sfeer in deze stad, zeker in vergelijking met het koele, afstandelijke Tokyo. We maken meermaals deze opmerking, In Tokyo is alles superclean, geregeld en netjes. Niemand loopt buiten de lijntjes, in onze herinnering leken de mensen weinig te lachen en wandelden ze in hun nette maatpakjes in sneltempo voorbij.

Hier is het losser en gezelliger, je ziet dat het een nieuwe stad is aan de knappe buildings en ze bruist van het leven. We wandelen voorbij een gratis ‘I love beer’ festival met een omroeper die onverstaanbaar kwettert door een luidspreker (geen muziek!) en we zien allemaal drank- en eetstandjes. Op een ander pleintje wordt een show opgevoerd waar de Japanse ‘dansmariekes’ in hun glitterpakjes het beste van zichzelf geven.

We splitsen even op om iets te eten en wij kiezen voor een ‘okonomyaki’, de pannenkoekvariant van Hiroshima waar ze naast omelet veel kool en noedels aan toe voegen, Japans ‘fastfood’ wordt het ook genoemd. Voor onze ogen worden de pannenkoeken gebakken op een lange hete plaat. Er zijn wel wat Westerse toeristen maar we zien toch vooral lokale mensen in het restaurant. Het is ook niet gemakkelijk om zo’n dikke pannenkoek met stokjes te eten… De andere 2 families gaan een ’tantanmen’ eten, maar wel een heeeel hete variant die achteraf bij sommigen toch wat buikkrampen veroorzaakte 😉

Daarna moeten we spijtig genoeg afscheid nemen van Filip, Sylvia, Julie en Matthias die moeten vertrekken voor hun vlucht naar huis (via Tokyo en Parijs!!!), niet leuk dus 🙁

Met 10 wandelen we verder naar de Shukkei-en garden, een prachtige Japanse tuin met veel grote Koi-vissen en schildpadden in de vijvers. Op dat moment breekt er echter een onweer los met een forse regenbui, noodgedwongen moeten we schuilen in de souvenir-shop 🙂 Gelukkig klaart het snel op en met de vers gevallen regen en een stralend zonnetje oogt de tuin nog veel mooier.

Opnieuw valt op dat Japan een land van uitersten is, de drukke, levendige straten zijn vergeten en je wordt helemaal zen in deze stille, rustgevende tuin midden in de stad. De kids vinden het super om over de bruggetjes te lopen en de koi vissen en schildpadden te voederen. We nemen nog een mooie groepsfoto onder de Sakura en slenteren dan langzaam richting station, wetende dat het einde van de reis voor ons ook stilaan in zicht komt.

We belanden op een ‘boemel’ Shinkansen, die in elk station 10 minuten blijft stilstaan, zo geraken we wel niet terug in Osaka! We ergeren ons ook te pletter aan het meisje naast ons dat voortdurend luidruchtig haar neus ophaalt want snuiten vinden Japanners vies! In Fukoyama besluiten we om op een snelle Shinkansen over te stappen, want het gaat niet vooruit, vanuit het station zien we een mooi kasteel, vergelijkbaar met de kastelen van Osaka en Kyoto en daarnaast een rare nagebouwde kathedraal. We springen een laatste keer in de ‘bullet train’ en razen naar Osaka waar de kids zich al vertrouwd voelen in de omgeving van het ‘Comfort hotel’.

We besluiten om de reis af te ronden in het fastfood restaurant ‘Boston’ waar we een week geleden, bij aankomst in Osaka, ook al gegeten hebben. De serveerster kent ons nog, ze lijkt wel wat meer afwezig, maar het is dan ook al 21 uur en haar shift zit er bijna op. Ze blijft wel Japans geïnteresseerd in onze avonturen, wil ook nog samen met ons op de foto en werkt ons dan stipt 22.00 naar buiten.

Dat was het dan, het geweldig avontuur in Japan met onze supergroep zit erop. Vannacht vertrekt de familie Persoons rond 4.00 richting Hongkong en blijven wij als enige familie nog over in Japan…

Joke

Donderdag 13 april, Kyoto Wat een bewogen dag… super leuk maar ook wel heel stressy… Niets met Japan te maken, enkel met KLM, gisteren kregen we een mail dat onze vlucht geannuleerd was op Pasen naar Amsterdam, we zouden zogezegd een mail terug krijgen voor een alternatief maar onze ervaren vliegster Sylvia waarschuwde ons dat het niet zo simpel zou zijn. Dus tegen 17:00 deze avond hadden we door dat de terugvlucht zelf door ons geregeld moest worden, wat een gedoe, een telefoon van 50 minuten naar KLM om alternatieven te zoeken, pffw, allemaal een beetje opgedraaid maar… dat mocht de pret toch niet drukken want eigenlijk was het een heel fijne relaxte dag.

’s Morgens begon heel fijn, rustig wakker worden, een wasje doen (want de onderbroeken en sokken waren nu toch bijna allemaal vuil) en dan beneden in de straat een lekkere koffie en koffiekoek, het zonnetje scheen volop, dat maakte al heel veel goed!

Tegen 11h was iedereen klaar om te vertrekken, we gingen met de metro richting een bamboe-bos, we waren wel niet alleen, het was wel een ‘tourist trap’, we wandelden richting het bos tussen horden toeristen door kleine Japanse straatjes, waar de was in de tuintjes hing, we vroegen ons af hoe hoe het zou zijn voor de buurtbewoners die hele dagen drommen toeristen voorbij zien wandelen.

We kochten nog wat mooie zelfgeschilderde postkaartjes van een plaatselijke kunstenaar die ons wel authentiek leek maar verder was het echt wel veel te druk… We moesten echt oppassen dat we niet verdwaalden tussen de mensen in het bamboe-bos en door de mensen zagen we gewoon het bos niet meer, een beetje een afknapper dus.. Maar daarna zochten we onze weg terug naar het treinstation door kleine straatjes met mooie ‘sakura’s’ en plaatselijke pittoreske tuintjes.

Kyoto leek meer op een provinciestadje, eerder dan de de oudste historische hoofdstad. Het zonnetje maakte ook alles goed, dat hadden we wel hard gemist…We namen de metro terug richting centrum, want we hadden nog wat voor de boeg, Kyoto castle en…. karaoke met de kids…

Eerst moesten we nog wat eten, terwijl de kids en de papa’s nog eens iets Westers zochten, ging ik samen met Filip en Walter een geweldig lekkere ‘tantanmen’ eten in een Ramen shop, zoooo lekker…

We aten in een winkelcentrum en op de bovenverdieping was er een Japans ‘lunapark’ waar de kids zich na het eten even konden uitleven, auto-race spelletjes, grijpers, je kon het zo gek niet bedenken, de foto’s hierbij spreken voor zich, wat een lawaai!!!

Genoeg werelds vertier, we gingen verder naar iets cultureel het ‘kyoto castle’, vraag me wel niet naar de geschiedenis of historische gegevens, ik weet alleen dat het toebhoorde aan een ‘Shogun’ uit de ‘Edo’periode en dat de tuin van het kasteel veeeeel mooier was dan het kasteel zelf.

De Sakura’s waren wederom prachtig, zo overweldigend en alom tegenwoordig, ik hoorde zelf een een Amerikaan zeggen dat hij zooooooveel sakura foto’s had getrokken vandaag, om nooit meer te vergeten….

Terug richting centrum Kyoto waar we van plan waren om een echte karaoke te doen met de kids. De ellenlange telefoons met KLM vergeten we en we skippen meteen naar de geweldige karaoke avond… De standaard privé-room die we eerst toegewezen kregen was niet zo tof (buiten een klimmuur!!!), dus we verhuisden naar een meer sfeervolle disco-kamer, waar iedereen zich enorm kon uitleven. 90 minuten soft-drinks, frietjes en liedjes à volonté, het was geweldig, we wisten niet dat we zoveel talentvolle zangertjes en dansers onder ons hadden!!

Daarna was iedereen zo moe en trokken we meteen richting bed; waaaauw wat een super dag

Joke

De eerste nacht in de tweede Airbnb van onze trip (na die in Ropponghi, Tokio) was iedereen zo moe dat we moeiteloos door de passerende treinen heen sliepen.
Na een “walking breakfast” (koffiekoeken van de koffieshop onder de bnb op weg naar het station) waren we klaar voor een volgende daguitstap: Nara, één van de oudste steden van Japan en tevens hoofdstad van Japan van 710 tot 794, waarna de fakkel werd doorgegeven aan Kyoto, onze huidige verblijfplaats. De trein naar Nara zat overvol, we voelden ons letterlijk als haringen in een ton, maar gelukkig stapte het gros van de Japanners al bij de tweede halte af.

Aangekomen in Nara viel ons oog op een winkeltje waar ze ”Edamame” zaadjes verkochten, op snijboontjes gelijkende peultjes van de sojaboon, die in Japan als aperitiefhapje wordt geserveerd, op zijn best met een beetje zout. Caloriearm en voedingsrijk, een goedkoop alternatief dus voor de klassieke borrelhapjes van bij ons. Omdat enkelen onder ons toch met licht overgewicht beginnen te kampen besloten we om enkele zakjes zaad te kopen om thuis uit te planten.

De eerste tempel die we even verder in de straat tegenkwamen en bezochten was de Kohkofu-Ji tempel. Hoewel de eigenlijke tempel in de steigers stond, waren de bijgebouwen toch nog meer dan de moeite waard. Zo werd van de lokale pagode jarenlang beweerd dat het de hoogste van Japan was, tot uit nauwkeurige metingen bleek dat die van Kyoto toch nog net iets hoger was. De ideale locatie dus om familiefoto’s te nemen.

Ondertussen was het al ruim 12 uur gepasseerd, tijd dus om ons per familie op te splitsen voor middageten naar wens om ons optimaal voor te bereiden op iets waarnaar we al lang hadden uitgekeken, een bezoek aan de “Big Boeddha”. Hiervoor moesten we via een korte busrit naar Nara Park, waar aangekomen de kinderen vooral oog hadden voor de talloze loslopende tamme hertjes, een toeristische attractie op zich – er werden zelfs speciale koekjes verkocht om de hertjes te voederen.

De toegangspoort of shrine van de Todai-Ji (de “oostelijke grote tempel”) was al imposant, maar de grote Boeddha of Daibutsu overtrof werkelijk alles. Met open mond aanschouwden we net als de enorme drommen toeristen het indrukwekkende bronzen Boeddhabeeld van ruim 16 meter hoog, gehuisvest in een enorme hal, de Daibutsuden, volledig opgetrokken uit hout en met zijn 50x50x50 meter ook het grootste houten gebouw ter wereld  

Toen we uitgetempeld en uitgewandeld waren door het mooie Nara park was het tijd voor een volgende activiteit van onze reisleidster Aya: een heuse sushiworkshop. De busrit daar naartoe verliep niet vlekkeloos, in de bus hing er namelijk een niet de harden geur die afkomstig bleek te zijn van een dikke stinkende Amerikaan die volgens ons nog nooit een deostick van dichtbij gezien had. We waren dan ook opgelucht (?) dat we onze bestemming bereikt hadden: de Umemori Sushi school.

Daar aangekomen moesten we eerst uiteraard onze schoenen uitdoen en sloefjes aantrekken. Sushi-leermeester Yossy, die volgens Wallysan omwille van zijn aanstekelijk lachje te veel naar Beavis en Butthead gekeken had, leerde ons dat hygiëne zeer belangrijk is bij het sushi maken. Na grondig handen wassen, desinfecteren en aantrekken van sushipakje en plastic handschoenen waren we klaar om onze eerste sushi’s te maken.

Iedereen kreeg een bordje met daarop een zevental verschillende stukjes vis (ik weet niet hoe het komt, maar de enige Japanse naam die ik onthouden heb was die van zalm, namelijk sake ;-)). Met 20 gram rijst die volgens bepaalde handelingen gekneed en behandeld moest worden, knutselden we vervolgens onze eerste sushi‘s in elkaar. In zijn aan enthousiasme (“enjoy the making of sushi, 1 2 3 Lashai okay”) kreeg Yossy ook moeiteloos de kids mee.

Na het opeten van onze zelfgemaakte sushi’s en het uitreiken van heuse sushi-making diploma’s keerden we met de trein terug naar onze airbnb, alweer een dag Japan om nooit meer te vergeten.

Tom

Vroeg uit de veren vandaag, volgens Walter toch één van de mooiste belevingen in Japan.

We sporen een uurtje richting Koyasan, niet wetende wat we moeten verwachten.

Bij het eindstation staat een kabeltreintje te wachten dat enorm steil omhoog rijdt, dat is al heel speciaal! Boven staan we op 800 meter hoogte te bibberen van de koude, allemaal kiekenvel op de jongensbenen die we net vandaag een short hebben aangedaan, foute dresscode dus… Maar naast ons in de bus staat een monnik op blote voeten in houten teenslippers, dus we zijn niet de enigen..

Het dorpje Koyasan is op zich al heel bijzonder met zijn vele tempels, gesticht door de boeddhist Kobo Daishi, die de meest afgelegen plaats uitgekozen had, ver van alle wereldse verleidingen. Na het middagmaal bezoeken we een tempel, op zich al heel speciaal om door een donkere gang te wandelen onder de grond met soms een zicht op een liggende boeddha. Aan de ingang van de tempel speelt een monnik met zijn hond ‘Lulu’, maar we verstaan Rune en iedereen, ook de monnik, moet lachen dat Rune en de hond dezelfde naam hebben. Iedereen mag de hond aaien en een pootje laten geven, ‘oté’ in het Japans. De monnik vindt het ook heel leuk om samen met onze drie girls op de foto te staan, een redelijk relaxte sfeer en een gezellige monnik dus.

Maar het beste moet nog komen: een eeuwenoude begraafplaats waar alle rijke japanse families begraven willen worden. Want Kobo Daishi overleed in het jaar 835 en werd begraven aan de rand van het dorp waar hij nog steeds mediteert tot de boeddha van de toekomst terugkeert, Miroka, als die komt, worden alle doden tot leven gewekt en Kobo Daishi moet die boodschap dan voor de mensheid verklaren, dus iedereen wil daar bij zijn en zo is het de grootste begraafplaats van Japan. Zonder te beseffen wat er komt, slenter je de begraafplaats op, niet te beschrijven hoe bijzonder mooi en mysterieus de sfeer daar is, duizenden eeuwenoude graven bedekt met dikke lagen mos, tussen superdikke, statige ceders en dennenbomen, zoiets apart heb ik nog nooit gezien. Het pad is twee kilometer lang en je wordt er enorm stil en zen van, foto’s kunnen de sfeer nooit bevattenWat wel gek is en wat niemand kan verklaren waarom de boeddhisten slabbetjes hangen rond hun godenbeelden, soms zelfs ‘winnie de pooh’ of ‘hello kitty’ slabbetjes. Of bij een ander beeld is het gezicht vol lippenstift gesmeerd en liggen de lippenstiften erlangs.

Op het einde van het pad kom je aan een boeddhistische tempel waar het allemaal nog meer bedwelmend wordt, en dat is niet door de sake 😉 Dit lijkt het heilige der heiligen, met duizenden lantaarns die zachtgeel licht verspreidden en een intense wierookgeur. Binnen in de tempel wordt iedereen stil en rustig, zelfs Rune horen we niet meer, onder de indruk van zoveel spiritualiteit.

Spijtig genoeg wordt het weer steeds slechter, het regent steeds harder en we hebben het allemaal koud, we voelen ons pelgrims die wel wat moeten afzien, gelukkig kunnen we daarna in de bus en in de trein wat opwarmen.

We zijn allemaal moe van de lange, indrukwekkende dag, de kinderen krijgen een lekker fastfood menuutje, met hele kippen van de KFC. Het grappige is dat ook hier weer een enorme communicatie verwarring is, de serveerster van KFC heeft nog nooit van chicken nuggets gehoord?? De kinderen mogen nog wat relaxen in het hotel en de ouders gaan naast de deur proeven van de lokale streetfood, het enige probleem is dat we de menukaart niet kunnen lezen, want die is enkel in het Japans, we laten ons dus verrassen.. Blijkt toch weer dat Aya onmisbaar is bij onze avonturen.

Joke

Verzamelen aan het ontbijt om 9 uur om daarna Osaka te verkennen. Ontbijt in het hotel doet een beetje verlangen naar thuis, warme wafels, worstjes, een eitje, vers fruit,…

We hebben vandaag 2 cultuur-ervaringen op de agenda:
voormiddag: Osaka Castle
namiddag: Osaka aquarium

Aya die in Osaka met haar familie op stap ging, deed ons realiseren dat het wel heeeel handig is iemand bij te hebben die taal kent! De miscommunicatie met de Japanners is enorm, ze snappen echt nooit wat we bedoelen maar durven niet tegenspreken of ‘nee’ te zeggen, alles uit beleefdheid voor de anderen en om conflicten te vermijden. Dat is vaak heel moeilijk voor ons, dus lang leve Aya!!

De juiste metro vinden was dus wel even puzzleen maar we zagen hier toch wel wat oriëntatietalent in de groep en zo kwamen we aan het kasteel aan. Zeer mooi aan de buitenkant met de bloesems, een prachtig zicht!
Een kleine wachtrij om het kasteel te bezoeken. Tot 16 jaar was het gratis toegang, Steven heeft wel niet kunnen overtuigen dat Marie geen 16 is, dus toch een volwassen ticket betalen!

Na 8 verdiepingen met wat geschiedenis van het kasteel kwamen we op het panoramisch ‘uitzichtdek’ aan. Super uitzicht over heel Osaka, 50 meter boven de grond.

En daarna richting aquarium, eerst een aantal metro’s wat al veel vlotter ging. Eerst even wat eten. We splitsten op per gezin, okonomyaki is een aanrader, een soort pannenkoek met groenten, vlees of vis. Ook lekker was de yakisoba, een soort wok met vlees en groenten.

Het aquarium was echt de moeite, heel veel vissen en reptielen gezien, uiteraard 🙂 Walvishaaien, hamerhaaien, schildpadden, otters, dolfijnen, pinguins… Ik wist ook niet dat er zoveel soorten kwallen waren 😉

De nemovisjes met alle kleuren van de regenboog hebben we ook gezien.
De walvishaai was ongelofelijk indrukwekkend om te zien, het aquarium was zo gebouwd dat je op verschillende verdiepingen de vissen kon bewonderen, wat het leuk maakte! Een ijsje als afsluiter en dan op weg naar Namba wijk/Dotombori straat, de uitgangsbuurt van Osaka..
Wat een lichtspektakel was dat, overal bars en goktenten, de pachinko’s. We zochten onze toevlucht voor een aperitief in een originele English pub, waar iedereen Japans vrouwenvoetbal aan het kijken was.

Daarna op zoek naar een restaurant, we kwamen al snel een ‘Italiaanse tent tegen, lekkere pizza, spaghetti, … toch een lekkere afwisseling met de Japanse kost.
We kregen de bestelling vlot geregeld door de vriendelijke Japanse ober, June, die zijn beste Engels bovenhaalde en blij was dat hij het nog eens kon oefenen na een jaartje studeren in Australië. Hij schreef zelfs een aanbeveling voor onze oudste meisjes om naar het hardrock café te gaan in Osaka, Julie en Marie brachten een hele lading t-shirten mee voor de rest…

Sylvia