De eerste nacht in de tweede Airbnb van onze trip (na die in Ropponghi, Tokio) was iedereen zo moe dat we moeiteloos door de passerende treinen heen sliepen.
Na een “walking breakfast” (koffiekoeken van de koffieshop onder de bnb op weg naar het station) waren we klaar voor een volgende daguitstap: Nara, één van de oudste steden van Japan en tevens hoofdstad van Japan van 710 tot 794, waarna de fakkel werd doorgegeven aan Kyoto, onze huidige verblijfplaats. De trein naar Nara zat overvol, we voelden ons letterlijk als haringen in een ton, maar gelukkig stapte het gros van de Japanners al bij de tweede halte af.
Aangekomen in Nara viel ons oog op een winkeltje waar ze ”Edamame” zaadjes verkochten, op snijboontjes gelijkende peultjes van de sojaboon, die in Japan als aperitiefhapje wordt geserveerd, op zijn best met een beetje zout. Caloriearm en voedingsrijk, een goedkoop alternatief dus voor de klassieke borrelhapjes van bij ons. Omdat enkelen onder ons toch met licht overgewicht beginnen te kampen besloten we om enkele zakjes zaad te kopen om thuis uit te planten.
De eerste tempel die we even verder in de straat tegenkwamen en bezochten was de Kohkofu-Ji tempel. Hoewel de eigenlijke tempel in de steigers stond, waren de bijgebouwen toch nog meer dan de moeite waard. Zo werd van de lokale pagode jarenlang beweerd dat het de hoogste van Japan was, tot uit nauwkeurige metingen bleek dat die van Kyoto toch nog net iets hoger was. De ideale locatie dus om familiefoto’s te nemen.
Ondertussen was het al ruim 12 uur gepasseerd, tijd dus om ons per familie op te splitsen voor middageten naar wens om ons optimaal voor te bereiden op iets waarnaar we al lang hadden uitgekeken, een bezoek aan de “Big Boeddha”. Hiervoor moesten we via een korte busrit naar Nara Park, waar aangekomen de kinderen vooral oog hadden voor de talloze loslopende tamme hertjes, een toeristische attractie op zich – er werden zelfs speciale koekjes verkocht om de hertjes te voederen.
De toegangspoort of shrine van de Todai-Ji (de “oostelijke grote tempel”) was al imposant, maar de grote Boeddha of Daibutsu overtrof werkelijk alles. Met open mond aanschouwden we net als de enorme drommen toeristen het indrukwekkende bronzen Boeddhabeeld van ruim 16 meter hoog, gehuisvest in een enorme hal, de Daibutsuden, volledig opgetrokken uit hout en met zijn 50x50x50 meter ook het grootste houten gebouw ter wereld
Toen we uitgetempeld en uitgewandeld waren door het mooie Nara park was het tijd voor een volgende activiteit van onze reisleidster Aya: een heuse sushiworkshop. De busrit daar naartoe verliep niet vlekkeloos, in de bus hing er namelijk een niet de harden geur die afkomstig bleek te zijn van een dikke stinkende Amerikaan die volgens ons nog nooit een deostick van dichtbij gezien had. We waren dan ook opgelucht (?) dat we onze bestemming bereikt hadden: de Umemori Sushi school.
Daar aangekomen moesten we eerst uiteraard onze schoenen uitdoen en sloefjes aantrekken. Sushi-leermeester Yossy, die volgens Wallysan omwille van zijn aanstekelijk lachje te veel naar Beavis en Butthead gekeken had, leerde ons dat hygiëne zeer belangrijk is bij het sushi maken. Na grondig handen wassen, desinfecteren en aantrekken van sushipakje en plastic handschoenen waren we klaar om onze eerste sushi’s te maken.
Iedereen kreeg een bordje met daarop een zevental verschillende stukjes vis (ik weet niet hoe het komt, maar de enige Japanse naam die ik onthouden heb was die van zalm, namelijk sake ;-)). Met 20 gram rijst die volgens bepaalde handelingen gekneed en behandeld moest worden, knutselden we vervolgens onze eerste sushi‘s in elkaar. In zijn aan enthousiasme (“enjoy the making of sushi, 1 2 3 Lashai okay”) kreeg Yossy ook moeiteloos de kids mee.
Na het opeten van onze zelfgemaakte sushi’s en het uitreiken van heuse sushi-making diploma’s keerden we met de trein terug naar onze airbnb, alweer een dag Japan om nooit meer te vergeten.
Tom