Dag 15: Hiroshima

Zaterdag 15 april, onze groep is al niet meer volledig. We missen Mona, Aya en Walter… Zo spijtig dat ze vroeger moesten vertrekken. En vandaag moeten we in de namiddag ook afscheid nemen van de familie Gils, vervloekte KLM die ons reis-einde zo beïnvloed heeft. Ondanks dat is het wel een memorabele dag, met Hiroshima peace memorial museum en park als hoogtepunt. Een verslag…

Als we onze ogen ’s morgens opendoen hebben we vanuit ons bed in het Grand Prince hotel een prachtig uitzicht over de Aki-baai. We ontbijten met hetzelfde weids panorama op de 23e verdieping met een uitgebreid ontbijtbuffet. De meesten houden het continentaal, Filip durft wel een groen bamboe omelet te bestellen, heel lekker vindt hij, al ziet het er niet uit.

Na het ontbijt leveren we de bagage af aan het onthaal en ondertussen vertrouwd met de Japanse efficiëntie, zijn we er zeker van dat we die in de late namiddag kunnen oppikken aan het treinstation. We nemen de bus richting Hiroshima centrum. Eerst bezoeken we het ‘Hiroshima peace memorial museum’ met onze groep en we worden meteen ondergedompeld in de gruwel van de 2e wereldoorlog. Alles wordt heel visueel en levensecht uitgebeeld over de atoombom die op de stad viel op 6 augustus 1945.

De kinderen zijn enorm onder de indruk, sommigen worden heel stil, anderen blijven duizenden vragen stellen en kunnen zoveel horror moeilijk bevatten. Vooral het tafereel waar een paar kinderen worden uitgebeeld die weglopen van de atoombom terwijl de flarden vel van hun lichaam vallen, gesmolten door de hitte van de inslag, blijft nazinderen.

Ook het verhaal van het meisje Sadako Sasaki is beklijvend, een Japans meisje dat ten tijde van het afwerpen van de atoombom op Hiroshima 1,5 kilometer van het epicentrum woonde. Ze overleefde in eerste instantie de vuurzee na het tot ontsteking brengen van de Amerikaanse atoombom op haar stad. Ze was toen pas 2 jaar oud maar leek verder gezond op te groeien. Op 11 jaar diagnosticeerden artsen  leukemie bij haar; deze ziekte liep zij op als gevolg van blootstelling aan de straling van de atoombom. Ze wou zo graag genezen en een goede vriendin van Sasaki vertelde haar een Japanse legende dat iedereen die 1000 papieren origami kraanvogels vouwt een wens mag doen. Ze is spijtig genoeg toch overleden en voor haar is er een speciaal monument gezet in het park, waar nog steeds kinderen van over heel de wereld papieren kraanvogels naartoe sturen om een vredesboodschap uit te zenden.

Na het museum wandelen we stil peinzend door het mooie, serene park langs de verschillende monumenten, er is een vuur dat blijft branden tot er vrede is in de wereld, er is een vredesgong, een vredesgodin en het vredesmonument, het enige gebouw dat overeind gebleven is nadat de atoombom insloeg. De Japanners hebben dit laten staan als gedenkteken en onaangeroerd gelaten.

We wandelen dan het moderne centrum van Hiroshima in en worden terug gekatapulteerd in het heden door de drukke en kleurrijke winkelstraten. Er hangt een meer losse en uitgelaten sfeer in deze stad, zeker in vergelijking met het koele, afstandelijke Tokyo. We maken meermaals deze opmerking, In Tokyo is alles superclean, geregeld en netjes. Niemand loopt buiten de lijntjes, in onze herinnering leken de mensen weinig te lachen en wandelden ze in hun nette maatpakjes in sneltempo voorbij.

Hier is het losser en gezelliger, je ziet dat het een nieuwe stad is aan de knappe buildings en ze bruist van het leven. We wandelen voorbij een gratis ‘I love beer’ festival met een omroeper die onverstaanbaar kwettert door een luidspreker (geen muziek!) en we zien allemaal drank- en eetstandjes. Op een ander pleintje wordt een show opgevoerd waar de Japanse ‘dansmariekes’ in hun glitterpakjes het beste van zichzelf geven.

We splitsen even op om iets te eten en wij kiezen voor een ‘okonomyaki’, de pannenkoekvariant van Hiroshima waar ze naast omelet veel kool en noedels aan toe voegen, Japans ‘fastfood’ wordt het ook genoemd. Voor onze ogen worden de pannenkoeken gebakken op een lange hete plaat. Er zijn wel wat Westerse toeristen maar we zien toch vooral lokale mensen in het restaurant. Het is ook niet gemakkelijk om zo’n dikke pannenkoek met stokjes te eten… De andere 2 families gaan een ’tantanmen’ eten, maar wel een heeeel hete variant die achteraf bij sommigen toch wat buikkrampen veroorzaakte 😉

Daarna moeten we spijtig genoeg afscheid nemen van Filip, Sylvia, Julie en Matthias die moeten vertrekken voor hun vlucht naar huis (via Tokyo en Parijs!!!), niet leuk dus 🙁

Met 10 wandelen we verder naar de Shukkei-en garden, een prachtige Japanse tuin met veel grote Koi-vissen en schildpadden in de vijvers. Op dat moment breekt er echter een onweer los met een forse regenbui, noodgedwongen moeten we schuilen in de souvenir-shop 🙂 Gelukkig klaart het snel op en met de vers gevallen regen en een stralend zonnetje oogt de tuin nog veel mooier.

Opnieuw valt op dat Japan een land van uitersten is, de drukke, levendige straten zijn vergeten en je wordt helemaal zen in deze stille, rustgevende tuin midden in de stad. De kids vinden het super om over de bruggetjes te lopen en de koi vissen en schildpadden te voederen. We nemen nog een mooie groepsfoto onder de Sakura en slenteren dan langzaam richting station, wetende dat het einde van de reis voor ons ook stilaan in zicht komt.

We belanden op een ‘boemel’ Shinkansen, die in elk station 10 minuten blijft stilstaan, zo geraken we wel niet terug in Osaka! We ergeren ons ook te pletter aan het meisje naast ons dat voortdurend luidruchtig haar neus ophaalt want snuiten vinden Japanners vies! In Fukoyama besluiten we om op een snelle Shinkansen over te stappen, want het gaat niet vooruit, vanuit het station zien we een mooi kasteel, vergelijkbaar met de kastelen van Osaka en Kyoto en daarnaast een rare nagebouwde kathedraal. We springen een laatste keer in de ‘bullet train’ en razen naar Osaka waar de kids zich al vertrouwd voelen in de omgeving van het ‘Comfort hotel’.

We besluiten om de reis af te ronden in het fastfood restaurant ‘Boston’ waar we een week geleden, bij aankomst in Osaka, ook al gegeten hebben. De serveerster kent ons nog, ze lijkt wel wat meer afwezig, maar het is dan ook al 21 uur en haar shift zit er bijna op. Ze blijft wel Japans geïnteresseerd in onze avonturen, wil ook nog samen met ons op de foto en werkt ons dan stipt 22.00 naar buiten.

Dat was het dan, het geweldig avontuur in Japan met onze supergroep zit erop. Vannacht vertrekt de familie Persoons rond 4.00 richting Hongkong en blijven wij als enige familie nog over in Japan…

Joke