Als je thuis spreekt over de mondmaskers in Japan denkt iedereen dat de mensen dat dragen voor de ‘smog’, maar daar heeft het niets mee te maken. De cultuur in Japan is zo dat je steeds respect en beleefdheid moet tonen voor je medemens. Dus als je maar denkt dat je een beetje verkouden bent, draag je een mondmasker in Japan, zodat je niemand kan besmetten 🙂
De eerste dag,
we wilden eerst met de metro naar het Edo museum gaan (een museum over de geschiedenis van Japan) maar we werden tegengehouden door een festival voor de lente en de bloesem.
Na dat we daar het gezien hadden gingen we naar de metro en reisden naar Ryogoku en bezochten het museum, daarna gingen we nog iets eten in het killbill restaurant. Daar zijn al heel veel bekende mensen geweest.
xx Birte
Na een lange nacht is de melatonine terug op peil en kunnen we aan onze ontdekkingstocht beginnen….
Voorlopig wagen we ons nog niet aan het Japanse ontbijt…
Na een nachtje vliegen werden we verwelkomd in Japan, het viel meteen op hoe goed alles georganiseerd was. Iedereen werd netjes in rijen door de douane geloodst en aan de bushalte moesten we allemaal mooi op één rij achter onze koffer gaan staan, elke koffer kreeg een nummertje mét bewijsje zodat we bij uitstappen meteen konden vertrekken. We zouden ons nog verbazen over de efficiëntie van de Japanners.
We reden een uurtje met de bus tot in Tokio centrum. We vonden vrij gemakkelijk het air bnb huis, niet zo evident want in Japan zijn er blijkbaar geen huisnummers…
Het huis in Roppongi was echt wel knap. We konden nog niet meteen binnen want de Chinese poetsvrouw was nog druk aan het poetsen, dus gingen we wat wandelen in de buurt van het huis. Iedereen was een beetje murw door de lange reis en we hadden dringend wat eten nodig. Na een bezoekje aan een winkel waar ze speelgoedrobotjes maakten, zocht elke familie een restaurantje om terug wat energie te krijgen.
De andere families gingen resoluut voor de Japanse stijl, wij wilden dit ook wel maar omdat de jongste aan het crashen was en er overal wachtrijen voor de restaurants waren (dat snapten we toen nog niet goed hoe dit werkte), bezweken we en gingen we met tegenzin (behalve Rune) naar de Japanse mac donalds… Ook niet simpel, menu’s met frietjes kenden ze niet en plaats om te zitten was er bijna niet. Uiteindelijk lukte het toch om een burger en wat frietjes te bemachtigen, alhoewel het toch helemaal anders smaakte dan bij ons. Maar het zorgde wel terug voor wat energie 🙂
Roppongi hills is sowieso al een hippe, chique buurt en het huis lag in de ambassade wijk van Tokio, waar veel expats wonen. De eigenaar van het huis, Derek, een Amerikaan, waaide even binnen om een paar praktische zaken uit te leggen. Hij was even gauw weer weg.
We voelden wel meteen het verschil met ons eigen landje omdat iedereen in de hal z’n schoenen moest uitdoen, even wennen voor ons.
De kinderen waren geweldig tevreden, want de volgende 6 dagen mochten ze allemaal samen in de kelderverdieping liggen. Ondanks de jetlag, gingen Sofie en ik aan de slag om alle bedjes voor de kids in orde te maken, de mannen waren ondertussen wat inkopen gaan doen voor de volgende dagen en omdat we ’s avonds (of in Belgische tijd in de vroege ochtend tegen 4 uur) toch nog iets moesten eten, bestelde Aya voor ons allemaal een afhaalpizza in het Japans. Die gingen vlot naar binnen en de kids kropen daarna in hun bed en sliepen bijna tot de middag die volgende dag!
Donderdag 30 maart:
Samenkomst in Antwerpen Centraal, vertraging van de Thalys… maar gelukkig was er een vriendelijke conducteur en geraakten we op tijd in Schiphol ! Wel mijn reisdagboek op de trein laten liggen maar … werd ook gevonden door een conducteur die me meteen mailde dat ik het na de reis kon gaan ophalen…
Daarna liep alles vlot, het vliegtuig steeg op om 14:50 CET en landde op 1 april om 8:50 in Tokio, Narita AirPort!
